Διαπαιδαγώγηση Παιδιών

 

  Πολλές φορές, ενώ ενδιαφερόμαστε να μη λείψει τίποτα στα παιδιά μας (όπως διατροφή, ένδυση, παιχνίδια κλπ.), παραμελούμε είτε από άγνοια, είτε λόγω έλλειψης χρόνου τη διαπαιδαγώγησή τους ή όπως αλλιώς λέμε τη σωστή ανατροφή τους.

  Η σωστή ανατροφή βοηθάει στην ολόπλευρη ανάπτυξη τους και παίζει σπουδαία σημασία στην παραπέρα πορεία τους μέσα στην κοινωνία.

  Το όφελος είναι πολλαπλό. Τα παιδιά μας  θα μεγαλώσουν σ’ ένα σωστό οικογενειακό περιβάλλον, θα κοινωνικοποιηθούν καλύτερα, θα αντεπεξέρχονται με περισσότερη ευκολία στα προβλήματα της ζωής και όταν με τη σειρά τους γίνουν κι αυτά γονείς θα έχουν πιο σωστή συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά τους. Επίσης εμείς οι γονείς, θα έχουμε περισσότερη ηρεμία , λιγότερα προβλήματα, λιγότερο άγχος.

  Στο σημείο αυτό πρέπει ν’ αναφερθεί ότι δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, ούτε τέλεια παιδιά.  

  Η συμπεριφορά των γονέων απέναντι στα παιδιά ,(στις διάφορες κοινωνίες), επηρεάζεται εκτός από τις ιδιαίτερες συνθήκες και συνήθειες που επικρατούν στον κάθε τόπο και με τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας.  

  Δεν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που το μοναδικό «παιδαγωγικό» μέσο στη χώρα μας ήταν η υπερβολική αυστηρότητα και ο ξυλοδαρμός. Αυτό συνέβαινε διότι μια σειρά γενεών είχαν μεγαλώσει σε μη δημοκρατικά καθεστώτα και όπως η κρατική εξουσία αντιμετώπιζε τους πολίτες, με αυταρχικότητα , έτσι συμπεριφερόταν κι αυτοί στα παιδιά τους .

  Με το πολίτευμα που έχουμε σήμερα (Δημοκρατία) δεν έχουν ζήσει πολλές γενιές έτσι ώστε να έχει συσσωρευτεί αρκετή εμπειρία σωστής συμπεριφοράς προς τα παιδιά και αυτή να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά.

   Στο μεταβατικό στάδιο που ζούμε σήμερα ο σύγχρονος γονιός ,αρκετά συχνά, δε γνωρίζει πώς να συμπεριφερθεί στα παιδιά του. Απορρίπτει την υπερβολική αυστηρότητα και τον ξυλοδαρμό (και καλά πράττει),αλλά μη ξέροντας τι πρέπει να κάνει ή να μην κάνει, έχει πάει στο άλλο άκρο αφήνοντας στα παιδιά του απεριόριστη ελευθερία που σιγά σιγά καταντά ασυδοσία και αναρχία. Τους κάνει όλα τα χατίρια, τους αγοράζει ότι του ζητήσουν και τέλος πάντων δεν τους λέει ποτέ «όχι».

  Στη συνέχεια παραθέτουμε μερικές από τις αρχές  διαπαιδαγώγησης. Βέβαια η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας ούτε ξεκινάει ούτε τελειώνει μ’ αυτές. Γι’ αυτό το ενδιαφέρον μας πρέπει να είναι συνεχές έτσι ώστε να εκμεταλλευόμαστε την κάθε ευκαιρία που μας παρουσιάζεται για να μαθαίνουμε συνεχώς περισσότερα .   

Ενιαία συμπεριφορά των γονέων απέναντι στα παιδιά.

  Η συμπεριφορά των γονέων προς τα παιδιά τους (και γενικά όσων εμπλέκονται στη διαπαιδαγώγηση τους) πρέπει να είναι κατά το δυνατόν ίδια.

  Για το σκοπό αυτό οι σύζυγοι (ή οι κηδεμόνες) πρέπει να συμφωνήσουν από κοινού σ’ ένα τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά τους και να τον τηρούν. Η στάση τους να είναι σταθερή . Να μην φάσκουν και αντιφάσκουν, με αποτέλεσμα να μπερδεύονται τα παιδιά.  Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαφωνούν μπροστά στα παιδιά τους για τον τρόπο ανατροφής τους και να συζητούν έντονα γι’ αυτό το θέμα.

  Ένα λάθος που γίνεται συχνά είναι, όταν απουσιάζει ο πατέρας και συμβεί κάτι με το παιδί ,η μητέρα αντί να το αντιμετωπίσει το απειλεί με τον πατέρα που θα γυρίσει το βράδυ. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Από τη μια ο πατέρας δεν είναι ο «μπαμπούλας» και από την άλλη όταν επιστρέψει ίσως το θέμα να έχει ξεχαστεί ή το παιδί να κοιμάται, οπότε τίποτα δε θα το εμποδίσει να το ξανακάνει.

  Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η μητέρα να χειριστεί το θέμα και όταν αργότερα ο σύζυγος της λάβει γνώση να στηρίξει τον όποιο χειρισμό της.

(Αν έχει διαφορετική άποψη για τον τρόπο που η σύζυγος το χειρίστηκε  θα την εκφράσει όταν θα είναι οι δυο τους).

Η σχέση του ζευγαριού επηρεάζει τα παιδιά

  Πολλά από τα προβλήματα των παιδιών οφείλονται στη σχέση του ζευγαριού . Δηλαδή ο τρόπος που φέρονται οι σύζυγοι μεταξύ τους και η ποιότητα της σχέσης τους καθορίζει και το επίπεδο της ψυχικής υγείας των  παιδιών.

  Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κυριαρχεί η αγάπη, η τρυφερότητα, η στοργή, η καλοσύνη και οι όποιες συγκρούσεις μεταξύ τους να γίνονται μακριά από τα παιδιά.

Παρατήρηση  στο παιδί

  Όταν θέλουμε να κάνουμε στο παιδί μας μια παρατήρηση αυτή δεν πρέπει να γίνεται μπροστά σε ξένα άτομα.  Θα μας ακούσει καλύτερα αν του μιλήσουμε ήρεμα όταν είμαστε οι δυο μας .

Σχολιασμός του παιδιού ενώ είναι παρών

 Ένα λάθος που γίνεται συχνά είναι ότι συζητάμε συχνά κάποια αρνητική του πλευρά (π.χ. δεν μελετά τα μαθήματα του ,δεν τρώει αρκετά, μιλάει άσχημα κλπ) με κάποιον άλλο ( της οικογένειας ή ξένο) και αυτό βρίσκεται μπροστά και μας ακούει.

  Το αποτέλεσμα είναι ότι θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται έτσι για να συνεχίσουμε κι εμείς να ασχολούμαστε μαζί του και να το σχολιάζουμε. Του αρέσει που είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή,  χωρίς να το θέλουμε, το ενθαρρύνουμε να συνεχίσει την αρνητική του συμπεριφορά.

  Αντίθετα, αν το σχόλιο που θα κάνουμε αφορά κάτι θετικό (π.χ. μελετά τα μαθήματά του, βοηθά σε δουλειές του σπιτιού κλπ) αυτό είναι επιθυμητό διότι το βοηθά να συνεχίσει προς αυτή την κατεύθυνση ( για το λόγο που αναφέραμε παραπάνω).

Το κλάμα (κατά τη νηπιακή –παιδική ηλικία)

  Με το κλάμα το παιδί από τη μια εξωτερικεύει αυτό που νιώθει και από την άλλη το χρησιμοποιεί για να πετύχει ένα σκοπό ( να του κάνουμε ένα χατίρι, να του αγοράσουμε παιχνίδια κλπ).

  Αν τρέξουμε να ικανοποιήσουμε την κάθε επιθυμία του ,επειδή κλαίει, σύντομα θα αντιληφθεί ότι αυτό αποτελεί όπλο για να πετυχαίνει το στόχο του.

  Επειδή όμως είναι και ένας μηχανισμός για την εξωτερίκευση κάποιων αισθημάτων του, δεν είναι σωστό να του το απαγορεύουμε λέγοντάς του : «Μην κλαις!! » , «Σταμάτα να κλαις !!». Μπορούμε να του πούμε ότι όσο κλαίει δεν μας αφήνει να αντιληφτούμε τι ακριβώς ζητά και μόνο όταν ησυχάσει και μας μιλήσει καθαρά θα δούμε αν αυτό που επιθυμεί μπορεί να γίνει.

Όρια

  Το παιδί μας δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει να λέει ότι θέλει και γενικά να συμπεριφέρεται όπως θέλει.  Πρέπει, αφού γίνει συζήτηση μαζί του, να μπαίνουν όρια. Διαφορετικά η κατάσταση, όσο μεγαλώνει, θα γίνεται ανεξέλεγκτη .

 

Παράδειγμα:

α. Όταν φεύγει από το σπίτι για παιχνίδι με τους φίλους του, θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν μπορεί να απουσιάζει όσο θέλει αλλά να είναι πίσω μια συγκεκριμένη ώρα.

β .Η χρήση της τηλεόρασης να γίνεται με μέτρο . Την ώρα που θα έπρεπε να βρίσκεται στο γραφείο του και να μελετά ή στο κρεβάτι του για ύπνο δεν μπορεί να κάθεται στην τηλεόραση.

Δυνατότητα επιλογής

 Το παιδί δεν είναι και ούτε πρέπει να γίνει «ρομπότ ». Να του αφήνουμε μια ελευθερία αυτό να επιλέγει τη σειρά των ενεργειών που έχει να κάνει με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι αυτές θα γίνουν.

  Επίσης αν το απασχολεί ένα πρόβλημα μπορούμε να βοηθήσουμε προτείνοντάς του κάποιες λύσεις που όμως αυτό θα επιλέξει ποια θα ακολουθήσει.

Σταθερότητα στη στάση μας 

   Συμβαίνει συχνά, το παιδί μας, να μάς έχει στενοχωρήσει με τη συμπεριφορά του, να του έχουμε κάνει παρατήρηση  κι αυτό με θλιμμένο ύφος να μας κοιτά και να μας λέει : «καλά δε μ’ αγαπάς ;» κι εμείς επειδή το λυπόμαστε και για να του δείξουμε ότι το αγαπάμε τρέχουμε, το αγκαλιάζουμε και το φιλάμε. Τη μια στιγμή όλο θυμό και αμέσως μετά όλο  χαμόγελο  και χάδια . Μηνύματα   αντιφατικά.

Αυτό που πρέπει να του πούμε ήρεμα είναι ότι και βέβαια το αγαπάμε αλλά τώρα είμαστε θυμωμένοι μαζί του λόγω της συμπεριφοράς του την οποία πρέπει να αλλάξει.

Αδυναμία χειρισμού ενός θέματος

  Πολλές φορές βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρόβλημα και δεν ξέρουμε πώς πρέπει να το χειριστούμε.

  Σ’ αυτή την περίπτωση καλό θα είναι να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε τι δεν πρέπει να κάνουμε. Αφού αποκλείσουμε το τι δεν πρέπει να γίνει ότι άλλο κι αν κάνουμε θα είναι σωστό.

Συζήτηση  με το παιδί μας 

  Να συζητάμε μαζί του τα θέματα που το αφορούν και πολύ περισσότερο να μην αποφεύγουμε να δίνουμε απαντήσεις στα ερωτήματά του.

Διαφορετικά  τις  απαντήσεις  θα  τις  παίρνει  από  αλλού.

  Στις συζητήσεις αυτές, και γενικά όταν μιλάμε μαζί του, πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένη σ’ αυτό που κάνουμε. Να μη μας μιλάει κι εμείς να σκεφτόμαστε άλλα πράγματα.  Την κουβέντα μαζί του να μην τη βλέπουμε ως αγγαρεία, αλλά ως μια ευκαιρία να το πλησιάσουμε ακόμα περισσότερο.

  Όταν είναι να συζητήσουμε μαζί κάποια ακραία συμπεριφορά του, να μην το κάνουμε όσο είμαστε και οι δυο εκνευρισμένοι, αλλά αργότερα που θα έχουμε ηρεμήσει και το παιδί μας θα είναι έτοιμο να ακούσει.

  Για να πάει καλά η συζήτηση να μην του μιλάμε σαν ανώτεροί του αλλά ίσος προς ίσον με ηρεμία , χαμηλόφωνα , να μην του επαναλαμβάνουμε συνεχώς το ίδιο επιχείρημα και σε καμία περίπτωση να μην του αναφέρουμε το τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα γι’ αυτό  (π.χ. ότι του παρέχουμε  τροφή ,ένδυση, φροντιστήρια, εκδρομές κ.α.)διότι από τη μια όλα αυτά είναι στις υποχρεώσεις μας και από την άλλη το παιδί μας θα νιώσει πολύ άσχημα θεωρώντας ότι ενώ μας χρωστά δεν μπορεί να μας ξεπληρώσει διότι δεν έχει τη δυνατότητα.

  Επίσης, όταν μετά από ένα γεγονός και μια συζήτηση που είχαμε κάνει μαζί του η εξέλιξη των πραγμάτων μας δικαιώνει να μην του λέμε : «Είδες που είχα δίκιο;» ή «Είδες που σου το ’λεγα;» . Κι αυτό για δυο λόγους . Από τη μια για να υπερασπιστεί το ΕΓΩ του ίσως να μην το παραδεχτεί ότι είχε άδικο, με αποτέλεσμα να συνεχίσει να επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος, και από την άλλη το παιδί μας δεν το θέλουμε ταπεινωμένο και νικημένο.

Συνέπεια λόγων και έργων

  Αν του δώσουμε μία υπόσχεση ή του ανακοινώσουμε μία απειλή πρέπει να την τηρήσουμε. Σε διαφορετική περίπτωση θα σταματήσει να μας παίρνει στα σοβαρά και δε θα δίνει βάση στα λόγια μας. Γι’ αυτό αν δεν μπορούμε να φανούμε συνεπείς είναι προτιμότερο να μην αναφέρουμε τίποτα.

Παράδειγμα:

    Η κ. Άννα έχει δυο παιδιά ,τον Γιώργο και την Ελένη, ηλικίας 9 και 7 ετών αντίστοιχα. Τους λέει  να γράψουν και να διαβάσουν τα μαθήματά τους εγκαίρως,    διότι το βράδυ έχει σκοπό να τα πάει στο Λούνα Παρκ και όποιο δεν εκπληρώσει    τις υποχρεώσεις του θα μείνει σπίτι. Η Ελένη μελέτησε ενώ ο Γιώργος όχι. Ο σύζυγος της κυρίας Άννας απουσίαζε σε ταξίδι και επειδή δεν μπορούσε να αφήσει μόνο του το Γιώργο αναγκάστηκε να τον πάρει .

   Σχόλιο:

  Η κα. Άννα γνώριζε ότι ο σύζυγος της απουσίαζε και ότι δεν μπορούσε να φανεί συνεπής με την απειλή της  οπότε ήταν προτιμότερο να μην την αναφέρει.

  Όπως καταλαβαίνουμε αν αυτό επαναληφθεί μερικές φορές ακόμα, ο Γιώργος δεν θα παίρνει στα σοβαρά την μητέρα του αφού δεν τηρεί αυτό που λέει .

Σωματική τιμωρία

  Αν και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις φαίνεται να έχει γρήγορα αποτελέσματα,  μακροπρόθεσμα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Ταπεινώνει τα παιδιά και τα κάνει να αναπτύξουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.

 

Φυσικές- λογικές συνέπειες

 Συχνά όταν το παιδί μας αρνείται να μας ακούσει για κάτι που το αφορά  ή ξεχνά να κάνει κάποιες υποχρεώσεις του, εμείς συνηθίζουμε  να του κάνουμε κήρυγμα και συνεχώς να του υπενθυμίζουμε τι πρέπει να κάνει. Το αποτέλεσμα είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνουμε τίποτα.

  Επειδή τα λόγια, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, έχουν περιορισμένες δυνατότητες πρέπει να αφήσουμε να λειτουργήσουν οι φυσικές και λογικές συνέπειες.  Για ότι κάνει ή για ότι παραλείψει να κάνει πρέπει να υπόκεινται στις συνέπειες των πράξεων  του και καλό θα είναι να μην το προστατεύουμε απ’ αυτές. Διαφορετικά δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να το εμποδίζουμε να γίνει υπεύθυνο. Καλύτερα να υποστεί τις ακίνδυνες συνέπειες των πράξεων του όταν είναι μικρό παρά τις επώδυνες όταν μεγαλώσει.

Παράδειγμα:

   Α) Η κ. Μ. συνεχώς υπενθυμίζει στο δεκάχρονο Γιάννη να φορέσει το    μπουφάν του διότι κάνει κρύο . Εκείνος αρνείται πεισματικά ,αυτή όμως επιμένει και στο τέλος τα καταφέρνει.

 

 Σχόλιο :

   Με την συμπεριφορά της αυτή εμποδίζει το Γιάννη να γίνει υπεύθυνος και να κρίνει αυτός πότε πρέπει να φορά μπουφάν. Από εδώ και στο εξής θα πρέπει να σταματήσει να επιμένει έτσι ώστε ο Γιάννης να υποστεί το δυσάρεστο αίσθημα του κρύου (φυσική συνέπεια) και στη συνέχεια μόνος του θα φροντίζει να ντύνεται επαρκώς ή όταν του το προτείνει η μητέρα του να μην το αρνείται.  

  

   Μετά από μια δοκιμασία αν ο Γιάννης εκφράσει, στη μητέρα του ,τη δυσάρεστη εμπειρία που πέρασε, αυτή δεν πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία και να του πει: «είδες που τόσο καιρό είχα δίκιο και δε μ’ άκουγες; Εγώ ξέρω!!».

   Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να κρατήσει μια καλοσυνάτη στάση και να εκφράσει τη λύπη της που ο Γιάννης δοκίμασε αυτή τη  επίπονη εμπειρία. Σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει κίνδυνος να μη λειτουργήσει  η φυσική συνέπεια (κρύο) διότι το παιδί θα περιχαρακωθεί γύρω από το ΕΓΩ του

Απόσπαση υποσχέσεων

 Τις περισσότερες φορές είναι μάταιο και ανώφελο να προσπαθούμε να του αποσπάσουμε υπόσχεση καλύτερης συμπεριφοράς .

Ένα παράδειγμα : 
 «Να μου υποσχεθείς ότι αυτό που έκανες δε θα ξανασυμβεί…. »

«….άλλη φορά δε θα μου ξαναπείς ψέματα ».

 Γενικά ,το παιδί για να βγει από τη δύσκολη θέση που βρίσκεται, θα δώσει υπόσχεση ασυλλόγιστα. Την επόμενη φορά θα συμβεί πάλι το ίδιο, οι υποσχέσεις θα επεκταθούν και σε άλλες περιπτώσεις αρνητικής συμπεριφοράς και αυτό που τελικά θα εισπράξει το παιδί είναι πως ότι και να κάνει εφόσον δώσει υπόσχεση ότι δε θα το ξανακάνει αποφεύγει τις συνέπειες των πράξεων του.

  Η εμμονή μας, λοιπόν, να αποσπάσουμε υπόσχεση καλύτερης συμπεριφοράς τις περισσότερες φορές είναι χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό που βοηθά αποτελεσματικά είναι να λειτουργήσουν οι φυσικές-λογικές συνέπειες.   

Χατίρια

  Όταν του κάνουμε όλα τα χατίρια , δηλαδή ικανοποιούμε όλες του τις επιθυμίες και πάντα του λέμε «ΝΑΙ», θέλει όλο περισσότερα και μεγαλώνει θεωρώντας  δεδομένο ότι στη ζωή του μπορεί να τα έχει όλα.

Όμως τις περισσότερες φορές  η πραγματικότητα είναι διαφορετική και όταν οι γονείς δε θα μπορούν πια να ανταπεξέρχονται στις χωρίς όρια απαιτήσεις του θα στραφεί εναντίον τους νομίζοντας πως δεν το αγαπάνε πια . Το σοκ που θα περάσει θα είναι ισχυρό με απρόβλεπτες συνέπειες.   

Όταν τα αδέρφια τσακώνονται

  Οι τσακωμοί ανάμεσα στα αδέρφια είναι κάτι το συνηθισμένο στις περισσότερες οικογένειες που έχουν δυο ή περισσότερα παιδιά.

Μερικοί λόγοι που αυτό μπορεί να συμβαίνει είναι :

­Περνούν αρκετό χρόνο μαζί.

­Μοιράζονται τα ίδια παιχνίδια.

­Ανταγωνίζονται για το ποιο θα κερδίσει την προσοχή του γονιού.

­Ζήλια

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι:

  

Όταν τσακώνονται να μην εμπλεκόμαστε παρά μόνο όταν ο θόρυβος γίνεται αρκετά έντονος και μας ενοχλεί ή κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα.

Αν χρειαστεί να παρέμβουμε πρέπει να υποστούν τις συνέπειες αντιμετωπίζοντας το κάθε παιδί με τον ίδιο τρόπο χωρίς ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) να προσπαθούμε να βρούμε ποιος ξεκίνησε τον καυγά, διότι τις περισσότερες φορές παρασυρόμαστε σε μια συζήτηση που δεν έχει νόημα.

Οι συνέπειες που μπορούν να υπάρξουν είναι:

­Άμεσος χωρισμός. Το ένα παιδί να μείνει μακριά από το άλλο για όσο χρόνο χρειαστεί να ηρεμήσουν.

­Αν αυτό που ξεκίνησε τον καβγά ήταν ένα αντικείμενο (παιχνίδι ή κάτι άλλο) μπορούμε ή να τους το στερήσομε αφού προηγουμένως τα έχουμε προειδοποιήσει  ή να δίνεται χωριστά στο κάθε παιδί για 10 λεπτά.

­ανάλογα με το περιστατικό μπορούμε να επινοήσουμε τρόπους αντίδρασης.

Συγκρίσεις με άλλα παιδιά –προσδοκίες

  Το κάθε παιδί είναι μοναδικό, ξεχωριστή προσωπικότητα με ιδιαίτερα χαρίσματα και δεν πρέπει να το συγκρίνουμε με τα αδέρφια του ή με άλλα παιδιά παρά μόνο με το χτεσινό εαυτό του .

  Φράσεις σαν τις παρακάτω πρέπει να αποφεύγονται:

- «Δε βλέπεις τον αδερφό σου που  κάθεται και διαβάζει;»

- « Δες τους βαθμούς που πήρε η αδερφή σου. Μοιάζουν με τους δικούς σου;»

-  «Όταν εγώ ήμουνα σαν εσένα…..»

-  «Πρέπει να είσαι ο πρώτος»

  Αυτό που βοηθά είναι: «Δε θέλω να γίνω καλύτερος από κανένα. Θέλω  να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος από το χτεσινό εαυτό μου ».

  Οι προσδοκίες που έχουμε από το παιδί μας να είναι ανάλογες με τις δυνατότητες του. Αν του ζητούμε πολύ περισσότερα απ’ αυτά που μπορεί να δώσει θα έχουμε αποθάρρυνση, μειωμένη αυτοεκτίμηση και σταμάτημα της προσπάθειας.

Το γραφείο του (χώρος μελέτης)

Το παιδί μας χρειάζεται ένα χώρο που δεν θα ενοχλείται από διακοπές και θορύβους και όπου θα μπορεί να εργάζεται τελείως μόνο του. Ένα έπιπλο βιβλιοθήκης και ένα γραφείο είναι απαραίτητα.

Το γραφείο πρέπει να φωτίζεται από άπλετο φως που να έρχεται από το πίσω αριστερό μέρος (αριστερό ώμο) για τα δεξιόχειρα και το πίσω δεξιό μέρος (δεξιό ώμο) για τα αριστερόχειρα.

Ακόμα  

• ­Να γνωρίζουμε τις παρέες τους.
• ­Όσο πιο καλή σχέση έχουμε με τα παιδιά μας τόσο θα τα επηρεάζουμε με περισσότερη ευκολία.
• ­Όταν έχουμε κάνει λάθος ή τα έχουμε αδικήσει μη διστάζουμε να τους ζητήσουμε συγνώμη.
• ­Να μην τους λέμε ψέματα όταν απ’ αυτά ζητάμε ειλικρίνεια .
• ­Ότι  απαιτούμε από τα παιδιά μας πρέπει να το εφαρμόζουμε και εμείς οι ίδιοι .
• ­Να μην τροποποιούμε τις απόψεις μας ανάλογα με το πώς μας βολεύει, γιατί τότε τους προκαλούμε σύγχυση για τη δική τους μελλοντική συμπεριφορά .
• ­Να μην τα παραχαϊδεύουμε και να τους δείχνουμε υπερβολική αγάπη που τα «θεοποιεί», τα θεωρεί αλάθητα, τους δίνει πάντα δίκιο και μας κάνει να υποκύπτουμε σε όλες τις ιδιοτροπίες τους .
• ­Να μη δείχνομε υπερβολική αυστηρότητα που καταπνίγει τις ορμές τους.
• ­Να δημιουργήσουμε τέτοιο κλίμα έτσι ώστε να μπορεί να διαφωνεί μαζί μας και να εκφράζει τα συναισθήματά του.
• ­Όταν θέλει να μας τραβήξει την προσοχή με μη αποδεκτό τρόπο δεν πρέπει να του τη δίνουμε.
• ­Να μην τα απειλούμε με υπερφυσικά όντα για να τα αποτρέψουμε από διάφορες πράξεις.
• ­Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε αμέσως. Όταν αφήνουμε να μαζεύονται μέσα μας πολλά, κάποια στιγμή θα «εκραγούμε» και το παιδί μας θα απορεί τι «έγκλημα» έκανε που να δικαιολογεί αυτή μας την αντίδραση.   
• ­Ότι  μπορεί να κάνει μόνο του να το αφήσουμε να το κάνει και ότι δεν μπορεί να το υποβοηθούμε και όχι να το κάνουμε εξολοκλήρου. Ένα υπερπροστατευμένο παιδί όταν μεγαλώσει το παραμικρό πρόβλημα θα του φαίνεται βουνό.
• ­Να μην τα κριτικάρουμε συνεχώς και σε καμία περίπτωση να μην τα ειρωνευόμαστε .
•   Με την κριτική θα μάθει να κατακρίνει και με την ειρωνεία (θα μάθει) να είναι ντροπαλό .

Αντί για επίλογο

  Κακές συνήθειες ετών δεν μπορούν να διορθωθούν σε λίγες μέρες. Γι’ αυτό να είμαστε σταθεροί στην πορεία μας και να επιμείνομε για μεγάλο χρονικό διάστημα και όχι πρόσκαιρα. Αν παρόλα αυτά το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν έρχεται, δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την  προσπάθεια αλλά να τροποποιήσουμε λίγο τη «συνταγή». Μην ξεχνάμε ότι κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και ότι αποδίδει σε κάποια παιδιά  πιθανόν δεν αποδίδει σε άλλα. Γι’ αυτό το πώς θα συμπεριφερθούμε σε επιμέρους θέματα εξαρτάται από το τι παιδί έχουμε. Χρειάζεται φαντασία έτσι ώστε να επινοούμε τρόπους και μεθόδους που από τη μια θα πετυχαίνουν τους στόχους μας και από την άλλη δε θα έχουν παρενέργειες.

         

    Αικατερίνη Κουκούτση

    Κοινωνική Λειτουργός

Εκπαιδεύτρια Σχολών Γονέων

Πηγές:

• Το υπεύθυνο παιδί και πώς να το μεγαλώσουμε (Ντον Ντινκμεγιερ-Γκαρυ Μακ Καιη)
• Η πρόκληση να είμαστε γονείς (Ρούντολφ Ντράικωρς )
• Από τις συναντήσεις της Σχολής Γονέων  (2010 - 2012)